اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی (مبتنی بر آموزش مهارت ها) بر پرخاشگری نوجوانان

مقدمه: با توجه به اينکه پرخاشگری پيامدهای زيانباری برای نوجوان و اطرافيان آنها دارد، اين پژوهش با هدف بررسی اثربخشی رفتار درمانی ديالکتيکی گروهی (مبتنی بر آموزش مهارت ها) بر پرخاشگری نوجوانان انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشی به صورت پيش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمايش و کنترل می باشد. نمونه آماری شامل 24 نوجوان پرخاشگر (با توجه به نمره حاصله از پرسشنامه پرخاشگری باس و پری ) بودند که از بين مدارس شبانه روزی انتخاب شدند و پس از موافقت با شرکت در پژوهش، به صورت تصادفی به دو گروه آزمايش و کنترل تقسيم شدند. ابزار اين پژوهش، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری بوده. معيار ورود به پژوهش، کسب نمره يک انحراف استاندارد بالای ميانگين در اين مقياس بود. روش درمانی پژوهش، شامل هشت جلسه درمانی بر اساس دستورالعمل اجرايی ميلر و همکاران بود. يافته ها: با توجه به يافته های پژوهش، رفتار درمانی ديالکتيک باعث کاهش پرخاشگری نوجوانان گرديد. در بررسی ابعاد پرخاشگری شامل رفتاری(فيزيکی و کلامی )، شناختی و هيجانی بر اساس آزمون تحليل کوواريانس چند متغيری، آثار بين آزمودنی های فقط بعد هيجانی پرخاشگری به سطح معنا داری آماری رسيد. نتيجه گيری: رفتار درمانی ديالکتيکی گروهی مبتنی بر آموزش مهارت ها، از طريق اثرگذاری بر بعد هيجانی پرخاشگری باعث بهبودی پرخاشگری نوجوانان می گردد. با وجود اين، رفتار درمانی ديالکتيک گروهی طی يک دوره درمانی 8 جلسه ای برای کاهش ابعاد رفتاری و شناختی پرخاشگری نوجوانان کافی نيست. اين امر لزوم يک مداخله جامع تر برای کاهش دو بعد ديگر را يادآور می سازد.