اثربخشی روان درمانی گروهی مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی بر میزان ولع مصرف و دشواری در خود نظم بخشی هیجانی مصرف کنندگان شیشه

مقدمه: در فرآيند درمان و پيشگيری از بازگشت اعتياد، حالت های هيجانی منفی و مثبت، و وسوسه از مهم ترين عوامل خطر بازگشت می باشد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی روان‌درمانی گروهی مبتنی بر رفتار درمانی ديالکتيکی بر ميزان ولع مصرف و دشواری در خودنظم بخشی هيجانی مصرف کنندگان شيشه اجرا شد. روش: اين پژوهش از نوع شبه آزمايشی بوده و از طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون و پيگيری با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری اين پژوهش را کليه‌ی سوء مصرف کنندگان ماده محرک شيشه مراجعه کننده به مراکز ترک اعتياد تحت پوشش بهزيستی شهرستان نورآباد در زمستان و بهار 93-1392 تشکيل می‌دهند. نمونه پژوهش شامل 30 نفر از مصرف کنندگان شيشه مراجعه کننده به مراکز ترک اعتياد بودند که به روش نمونه گيری در دسترس انتخاب شدند. براساس ميزان تمايل به شرکت در مطالعه، مصاحبه‌ی تشخيصی ساختار يافته و ملاک‌های ورود، از ميان مصرف‌کنندگان شيشه، 30 آزمودنی انتخاب شده و در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) قرار گرفتند. آموزش روان درمانی گروهی مبتنی بر رفتاردرمانی ديالکتيکی، طی 12 جلسه بر گروه آزمايش انجام شد. مقياس‌های ولع مصرف اختياری و دشواری در خود نظم بخشی هيجانی گراتز در سه مرحله پيش‌آزمون - پس‌آزمون و پيگيری دوماهه توسط کليه شرکت‌کنندگان تکميل شد. برای تجزيه و تحليل آماری داده‌ها نيز از روش تحليل واريانس با اندازه‌های تکراری استفاده شد. يافته‌ها: نتايج حاصل از تحليل واريانس با اندازه‌های تکراری نشان داد که ميزان ولع مصرف و مشکلات در نظم جويی هيجانی گروه آزمايش کاهش يافته است. بازبينی ديداری نمودارهای اثربخشی و اندازه‌ی ضريب تأثير نيز بيانگر کاهش معنادار و قابل توجه نمرات ميزان ولع مصرف و نظم جويی هيجانی در پس‌آزمون آزمودنی ها گروه آزمايش بود و نتايج در مرحله پيگيری حفظ شدند. نتيجه‌گيری: آموزش راهبردهای گروهی رفتار درمانی ديالکتيکی (DBT) از طريق کاهش راهبردهای سازش نيافته و افزايش راهبردهای سازش يافته نظم جويی شناختی هيجانی می‌تواند زمينه را برای بهبود و عدم بازگشت مصرف شيشه فراهم نمايد.