مقایسه سبک های دفاعی من در افراد مبتلا به اختلال جسمانی سازی، اضطرابی و افراد عادی

قدمه: تمايز قائل شدن ميان افراد مبتلا به اختلال جسمانی‌سازی و اضطرابی همواره مورد توجه روانشناسان بالينی بوده است. هدف اصلی پژوهش حاضر مقايسه سبک‌های دفاعی من در بين افراد مبتلا به اختلال‌های جسمانی‌سازی، اضطرابی و افراد عادی بود. روش: جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام افراد مبتلا به اختلال های جسمانی‌سازی و اضطرابی مراجعه کننده به کلينيک‌های دولتی و خصوصی سطح شهر تهران در سال 1391 و همچنين افراد عادی ساکن اين شهر بود. برای دستيابی به اين هدف، 90 نفر (30 بيمار جسمانی-سازی، 30 بيمار اضطرابی و 30 نفر از افراد عادی) از طريق نمونه‌گيری هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامه‌ سبک‏های دفاعی (DSQ) پاسخ دادند. افراد گروه عادی علاوه بر مقياس نامبرده به مقياس افسردگی اضطراب استرس (DASS-21) نيز پاسخ دادند. برای تحليل داده‌های پژوهش حاضر، از شاخص‌های آمار توصيفی، تحليل واريانس چند متغيری (MANOVA) و آزمون تعقيبی استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌های پژوهش نشان دادند که اختلاف ميانگين نمرات سبک‌ دفاعی رشدنايافته بين هر سه گروه معنادار بود. علاوه بر اين، ميانگين نمرات سبک‌های دفاعی رشديافته و نوروتيک نيز بين گروه‌های افراد عادی، بيماران اضطرابی و جسمانی‌سازی دارای تفاوت معنادار بودند. البته سبک‌های دفاعی رشديافته و نوروتيک ميان گروه‌های بيماران اضطرابی و جسمانی‌سازی تفاوت معناداری نداشتند. نتيجه‌گيری: بر اساس اين نتايج می‌توان از بررسی سبک‌های دفاعی برای تميز اختلالات اضطرابی و جسمانی‌سازی استفاده کرد. به عبارت ديگر، سبک‌های دفاعی من بايد کانون‌ توجه بالينی در درمان اختلالات جسمانی‌سازی و اضطرابی قرار گيرند.