تأثیر درمان دیدگاه زمان بر شدت علائم وسواس و اجبار

مقدمه: با توجه به محدويت‌های درمان‌های مواجهه‌ای در کاهش شدت علائم وسواس-اجبار، بررسی در مورد کاربندی روش‌های درمانی غير مواجهه‌ای جديد ضروری به نظر می‌رسد. بر همين اساس هدف اين پژوهش بررسی اثربخشی درمان ديدگاه زمان، بر شدت علائم وسواس و علائم اجبار بيماران مبتلا به اختلال وسواس-اجبار بود. روش: طرح پژوهش نيمه آزمايشی با طرح پيش آزمون-پس آزمون و پيگيری است. تعداد 30 بيمار که بر اساس ملاک‌های راهنمای تشخيصی و آماری اختلالات روانی تشخيص اختلال وسواس- اجبار دريافت می‌کردند، با استفاده از روش نمونه‌گيری سهل الوصول از بين سه مرکز خدمات روانشناختی و روانپزشکی شهر اصفهان در نيمه دوم سال 1392 انتخاب گرديد. آزمودنی‌ها به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. اين طرح شامل يک متغير مستقل کاربندی درمان، در سطح 1-درمان ديدگاه زمان و 2-ليست انتظار بود. ابزار جمع‌آوری داده‌ها مقياس وسواس-اجبار ييل براون(Y-BOCS)جهت اندازه‌گيری شدت علائم وسواس و اجبار بود. يافته‌ها: نتايج تحليل کواريانس نشان داد درمان ديدگاه زمان باعث کاهش شدت علائم وسواس در مرحله پس آزمون می‌شود(05/0>P) ولی اين اثر پايدار نيست. همچنين، درمان ديدگاه زمان بر شدت علائم اجبار اثربخش نبود (05/0P>). نتيجه‌گيری: بر اساس يافته‌ها درمان ديدگاه زمان می‌تواند برای درمان علائم وسواس بکار برده شود. ولی با توجه به عدم تأثير اين شيوه بر کاهش علائم اجبار می‌توان اينگونه بيان کرد که با رفع محدوديت‌های پژوهش حاضر و انجام تغييرات لازم، از درمان ديدگاه زمان می توان به عنوان يک روش درمانی جديد و غير مواجهه‌ای در زمينه کاهش شدت علائم وسواس و اجبار استفاده کرد.