ساختار عاملی، اعتبار و روایی نسخه فارسی مقیاس نارسایی ها در کنش وری اجرایی بارکلی – نسخه بزرگسال

مقدمه: مقياس نارسايی ها در کنش‌وری اجرايی بارکلی- نسخه بزرگسال يکی از جديدترين ابزارهای سنجش کنش‌های اجرايی است که بر مبنای نظريه عصب روان‌شناختی بارکلی تدوين شده است. هدف اين پژوهش بررسی خصوصيات روان‌سنجی فرم فارسی اين مقياس بود. روش: طرح اين پژوهش توصيفی و از نوع همبستگی است. نمونه آماری، شامل 613 نفر از دانشجويان سال اول دانشگاه فردوسی مشهد در سال تحصيلی 91-1390بودند که به روش تصادفی انتخاب شدند. ابزار اين پژوهش مقياس نارسايی در کنش‌وری اجرايی بارکلی- فرم بزرگسال- بود. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آلفای کرونباخ، آزمون t گروه های مستقل و تحليل عاملی تأييدی انجام شد. يافته‌ها: ضرايب آلفای کرونباخ برای خرده مقياس‌ها بين 80/0 تا 92/0 و برای کل آزمودنی ها 96/0 و برای خرده مقياس ها بين 78/0تا96/0به دست آمد؛ اين نتيجه بيانگر اعتبار خوب مقياس می باشد. نتايج تحليل عاملی تأييدی نيز نشان داد الگوی پنج عاملی مقياس نارسايی در کنش‌وری اجرايی بارکلی (خود مديريتی زمان،خود سازمان دهی/ حل مسأله، خودانگيزشی، خودکنترلی/ بازداری، حل مسأله خودنظم‌جويی هيجان)، در جامعه ايرانی برازش خوبی دارد. بنابراين روايی مقياس نيز مطلوب می باشد. در پايان، نتايج آزمون t نشان داد ميانگين نمرات دانشجويان پسر در خرده مقياس‌های خود مديريتی زمان و خودانگيزشی به طور معناداری بيشتر از دختران است. در حالی که در خرده مقياس خودنظم‌جويی هيجان، ميانگين نمرات دختران به طور معناداری بيشتر از پسران بود. تيجه گيری: مقياس نارسايی در کنش‌وری اجرايی بارکلی- نسخه بزرگسال، به عنوان يک ابزار مناسب جهت سنجش نارساکنش‌وری های اجرايی در زندگی روزمره بزرگسالان مورد استفاده قرار گيرد.