اثربخشی الگوی زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیم گری-دلبستگی بر رضایت زناشویی و سلامت روانی زوجین

مقدمه: اين پژوهش به منظور بررسی اثربخشی الگوی زوج درمانگری تلفيقی خود تنظيم‌گری-دلبستگی بر رضايت زناشويی و بهزيستی روان‌شناختی زوجين انجام شده است. روش: برای انتخاب نمونه پژوهش، از ميان زوجين مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان خرم آباد، تعداد 22 زوج انتخاب و سپس به گونه تصادفی تعداد 11 زوج از آنها به گروه آزمايش و 11 زوج ديگر به گروه کنترل گمارده شدند. با توجه به اينکه اين پژوهش يک پژوهش شبه‌تجربی با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود، قبل از اجرای برنامه زوج درمانگری خود تنظيم‌گری-دلبستگی، ابتدا پرسشنامه‌ رضايتمندی زناشويی انريچ، پرسشنامه وضعيت زناشويی گلومبوک-راست و مقياس سلامت روانی در مورد تمامی شرکت‌کنندگان اجرا گرديد. سپس شرکت کنندگان در گروه آزمايش، به مدت شش تا هشت جلسه هفتگی در برنامه زوج درمانگری تلفيقی خود تنظيم‌گری-دلبستگی شرکت کردند؛ اما گروه کنترل در فهرست انتظار باقی ماند. بعد از اتمام جلسات درمانی، مجدداً زوجين دو گروه توسط اين پرسشنامه‌ها مورد پس آزمون قرار گرفتند. در نهايت، داده های دو گروه با استفاده از روش تحليل کوواريانس چند متغيری (مانکووا) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج حاصل از مانکووا نشان داد که با در نظر گرفتن اثر پيش آزمون، اثر عضويت گروهی بر ترکيب خطی متغيرهای وابسته رضايت زناشويی، مشکلات زناشويی، بهزيستی روانشناختی و درماندگی روانشناختی معنادار بود. آزمون‌های تک متغيری تحليل کوواريانس نيز نشان داد که ميانگين گروهها در متغيرهای وابسته مورد نظر تفاوت معناداری با هم داشتند و آزمون‌های تعقيبی LSD برای مقايسه های زوجی گروهها نشان داد که، الگوی زوج درمانگری تلفيقی خود تنظيم گری- دلبستگی در مقايسه با گروه کنترل تأثير معناداری بر افزايش رضايت زناشويی، کاهش مشکلات زناشويی، افزايش بهزيستی روانشناختی و کاهش درماندگی روانشناختی داشته است. نتيجه‌گيری: در اين پژوهش مشخص گرديد که زوج درمانگری خود تنظيم‌گری-دلبستگی به عنوان يک درمان مؤثر، می‌تواند بويژه برای زوجينی که علاوه بر نارضايتی و مشکلات زناشويی، دارای مشکلات مربوط به سلامت روانی (بهزيستی روانشناختی پايين و درماندگی روانشناختی بالا) نيز هستند، مفيد باشد.