تأثیر آموزش تقلید متقابل بر مهارتهای اجتماعی کودکان دارای اوتیسم

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين تاثير آموزش تقليد متقابل بر مهارت های اجتماعی کودکان دارای اوتيسم انجام شد. روش بررسی: اين مطالعه از نوع شبه آزمايش با طرح اندازه گيری های مکرر بود. از ميان تمامی کودکان دارای اوتيسم با عملکرد بالا در سال تحصيلی 92-1391 با استفاده از نمونه گيری در دسترس و هدفمند، 14 کودک 5 تا 7 سال (3 دختر و 11 پسر) ارجاع داده شده به يک مرکز خصوصی انتخاب و به تعداد مساوی در دو گروه کنترل و آزمايش قرار گرفتند. کودکان با استفاده از پرسشنامه نيمرخ مهارت های اجتماعی اوتيسم (بلينی، 2006) 3 بار قبل از مداخله آموزشی و 3 بار بعد از آن، از لحاظ مهارتهای اجتماعی ارزيابی شدند. گروه آزمايش افزون بر خدمات آموزشی مرکز در 20 جلسه آموزش تقليد متقابل (هفته ای 2 جلسه يک ساعته، انفرادی) شرکت کردند ولی گروه کنترل در اين جلسات حضور نيافتند. نتايج با استفاده از تحليل واريانس چند متغيری با اندازه گيری های مکرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج تحليل واريانس با اندازه گيری های مکرر بيانگر آن بود که دريافت برنامه آموزش تقليد متقابل به طور کلی منجر به افزايش معنادار )027/0=p) مهارت‌های اجتماعی، تعامل ‌اجتماعی و مشارکت ‌اجتماعی کودکان دارای اوتيسم شده است. در حالی که رفتارهای زيانبخش اجتماعی به طور معنادار کاهش نيافته بودند (05/0>p). نتيجه گيری: می توان نتيجه گرفت که برنامه آموزش تقليد متقابل منجر به بهبود مهارت های اجتماعی، تعامل اجتماعی و مشارکت اجتماعی کودکان دارای اوتيسم می‌ شود و استفاده از اين برنامه در محيط های آموزشی و اجتماعی کودکان با اوتيسم و نيز به عنوان بخشی از برنامه آموزش خانواده و يا يکی از محورهای اصلی آموزشی در طراحی برنامه های پيش دبستانی کودکان دارای اوتيسم پيشنهاد می شود.


واژه‌های كليدي: کودکان دارای اوتيسم، مهارت های اجتماعی، تقليد متقابل