اثربخشی درمان شناختی-رفتاری در مؤلفه‌های سوگیری توجه در اختلال اضطراب فراگیر: مطالعه تک آزمودنی

مقدمه: مؤلفه‌های سوگيری توجه از علل نگه‌دارنده و تداوم‌بخش اختلال اضطراب فراگير محسوب می‌شود. هدف اين مطالعه تعيين اثربخشی درمان شناختی رفتاری در مؤلفه‌های سوگيری توجه در اختلال اضطراب فراگير بود. روش: پژوهش در چارچوب طرح‌های تجربی تک آزمودنی با استفاده از خط پايه چندگانه اجرا شد. بر اساس تمايل به شرکت در مطالعه، مصاحبه تشخيصی ساختاريافته و ملاک‌های ورود، از ميان بيماران مبتلابه اختلال اضطراب فراگير دو نفر به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. هر دو آزمودنی به‌صورت انفرادی در خلال 12 جلسه تحت درمان مدل دوگاس برای اختلال اضطراب فراگير، قرار گرفتند. بيماران دريافت‌کننده درمان شناختی رفتاری 6 بار به‌وسيله آزمايه دات پروب ارزيابی شدند. برای تجزيه‌ و تحليل داده‌ها از شاخص‌های تغييرات روند، شيب و تفسير فراز و فرود نمودارها استفاده شد. يافته‌ها: درمان شناختی رفتاری موجب کاهش قابل‌ملاحظه‌ نمرات ناتوانی در رهايی توجه به تهديد در مقايسه با قبل از درمان شد. بازبينی ديداری نمودارهای اثربخشی و اندازه تأثير نيز بيانگر کاهش معنادار و قابل‌توجه ناتوانی در رهايی توجه بود. اثربخشی درمان شناختی رفتاری در متغير توجه تسهيل‌شده به تهديد مشاهده نشد. نتيجه‌گيری: يافته‌ها به‌طورکلی نشان می‌دهند که درمان شناختی رفتاری به شکل مستقيم و غيرمستقيم از طريق هدف قرار دادن مؤلفه‌های سوگيری توجه می‌تواند درمان مناسبی برای اختلال اضطراب فراگير باشد. اين يافته‌ها تلويحات کاربردی بالينی مناسبی برای اختلال‌های اضطرابی، مخصوصاً GAD دارند.