رابطه استرس و نارضایتی شغلی در خلبانان نظامی

مقدمه: هدف اصلی پژوهش، يافتن پاسخ به اين سؤال است که نارضايتی شغلی در خلبانان نظامی‌با چه عواملی در ارتباط است و نقش انواع استرس در اين زمينه چگونه است؟ پاسخ به اين سئوال می‌تواند به سازمانهای هوانوردی بويژه نيروی هوايی کشور کمک کند تا رضايت شغلی و به تبع آن کارايی شغلی را در بين خلبانان افزايش دهند و ميزان فرسودگی را کاهش دهند. روش: تحقيق به روش همبستگی انجام شد. انتخاب و مطالعه متغير از نظر فاصله زمانی، مقطعی بود. جامعه آماری پژوهش، خلبانان هواپيماهای نظامی‌ شاغل در سپاه بودند. از اين تعداد مطابق معيارهای برآورد حجم نمونه، تعداد 89 نفر به روش تصادفی منظم انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. شرکت کنندگان پرسشنامه 32 سئوالی مربوط به سنجش استرس هوانوردی و پرسشنامه رضايت شغلی مينه سوتا (MSQ) را تکميل کردند. نتايج: نتايج حاصل از پژوهش نشان داد که 3/48 درصد دارای استرس متوسط و 5/13 درصد دارای استرس زياد بودند. استرس خلبانان بترتيب عبارت بودند از: استرس زندگی، استرس سازمانی، استرس پرواز يا هوانوردی و استرس برنامه پرواز. همچنين نتايج نشان داد که رضايت شغلی بين 53/0- تا 22/0- با انواع استرسهارابطه همبستگی معنی داری دارد. نتيجه‌‌گيری: لازم است برخی برنامه های آموزشی، ‌اطلاع رسانی، ‌ارزيابی و سنجش و ساير خدمات روانشناختی بويژه در رابطه با مهارتهای زندگی خانوادگی و سازمانی در دسترس و در اختيار خلبانان نظامی قرار گيرد.