چکیده مقاله
پژوهش حاضر با هدف مقايسه دو روش روان درمانگری رفتاری- شناختی با دارودرمانگری در درمان سندرم روده تحريک پذير (IBS) و ارتقاء سطح سلامت روانی افراد مبتلا به اين اختلال اجرا گرديد. روش: در يک طرح شبه تجربی، 50 نفر از افراد مبتلا به IBS از بين بيماران مراجعه کننده به کلينيک تخصصی گوارش با استفاده از روش نمونه گيری در دسترس انتخاب شدند و پس از ارزيابی اوليه با استفاده از مقياس ROM-II و ميزان سطح سلامت روانی با استفاده از پرسشنامه SCL-90-R، بصورت تصادفی در دو گروه (دارو درمانگری به عنوان گروه کنترل و روان درمانگری رفتاری- شناختی به همرا ه دارو درمانگری به عنوان گروه آزمايشی) جايگزين شدند. آزمودنی‌های گروه آزمايشی طی 8 جلسه تحت روان درمانگری رفتاری- شناختی قرار گرفتند. سپس آزمودنی‌های هر دو گروه مجدداً با مقياس ROM-II و پرسشنامه SCL-90-R مورد ارزيابی قرار گرفتند. داده‌های بدست آمده با استفاده از آزمون t برای گروههای مستقل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج بدست آمده نشان داد که روش روان درمانگری رفتاري– شناختی به همراه دارو درمانگری، بيش از دارو درمانگری به تنهايی، در بهبود علائم IBS موثر است و سطح سلامت روانی در گروه آزمايش بطور معناداری بيشتر از گروه کنترل بود. نتيجه گيری: با توجه به نقش روان درمانگری رفتاری- شناختی به همراه دارو درمانگری در درمان بيماران مبتلا به IBS پيشنهاد می‌شود درمان اين بيماران به صورت تيمی مرکب از متخصصان گوارش و متخصصان روانپزشکی و روانشناسی صورت گيرد.