اثربخشی مداخلات شناختی- رفتاری بر سلامت روان‌شناختی زندانیان

هدف اين مطالعه مقايسه ميزان اثربخشی مداخله شناختی- رفتاری فردی و گروهی در کاهش نشانگان روان‌شناختی زندانيان است.

  روش­ : تعداد 48 نفر زندانی مرد به­طور تصادفی نظام­دار از بين زندانيان مرد انتخاب و سپس به­طور تصادفی در سه گروه با حجم مساوی قرار گرفتند. 16 نفر از اين افراد، در جلسات روان‌درمانگری "شناختی- رفتاری" فردی و گروهی (درمان هم­زمان) و 16 نفر فقط در جلسات روان‌درمانگری "شناختی- رفتاری" فردی (درمان فردی) شرکت داده شدند. 16 نفر ديگر نيز در فهرست انتظار قرار گرفتند (گروه کنترل). جهت بررسی وضعيت روان‌شنـاختی آزمودني­ها قبل و بعد از اعمال مداخله از GHQ و SCL-90-R و مصاحبه تشخيصی توسط روان­پزشک براساس ملاک‌های DSM-IV-TR استفاده شد. داده‌ها نيز با استفاده از آزمون تحليل واريانس چندمتغيری مورد تحليل قرار گرفتند.

  يافته­ها : بعد از مداخله، زندانيان هر دو گروه "درمان هم­زمان" و "درمان فردی"، نسبت به زندانيان گروه کنترل، در شاخص‌های آزمون‌های GHQ و SCL-90-R کاهش نشان دادند (001/0> p ).

  نتيجه­گيری : اگرچه هر دو رويکرد "درمان همزمان" و "درمان فردی" بر کاهش نشانگان روان‌شناختی زندانيان مرد تاثير دارد، اما ميزان اثربخشی درمان هم­زمان بيش‌تر از درمان فردی است. نتايج پيگيری 5/8 ماه پس از خاتمه درمان حاکی از پايداری اثر مداخلات صورت­گرفته روی زندانيان هر دو گروه بوده به­طوري­که طی اين مدت هيچ يک از آنها به خاطر انجام مجدد جرم به زندان بازنگشتند.