چکیده مقاله
اين مطالعه با هدف بررسی مقايسهای تاثير آموزش آرامسازی بر کيفيت زندگی همسران جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه انجام شد.
روش: اين مطالعه بهصورت نيمهتجربی و از نوع کارآزمايی بالينی است که تعداد 28 نفر از همسران جانبازان شهر تهران در آن مورد بررسی قرار گرفتند. نمونهها بهطور تصادفی در دو گروه مداخله و گروه شاهد تقسيم شدند و برای گروه مداخله، برنامه آموزش گروهی آرامسازی طی يک هفته و در سه جلسه دوساعته انجام شد؛ برای گروه شاهد هيچگونه آموزشی ارايه نگرديد. سپس، کيفيت زندگی هر دو گروه در مرحله قبل، 6 هفته بعد (مرحله پيگيری) و 12 هفته پس از مداخله يعنی مرحله نهايی توسط پرسشنامه کيفيت زندگی فرم کوتاهشده SF36 تعيين شد. در نهايت، دادهها بهوسيله SPSS 12 و آزمون‌های آماری مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
يافتهها : براساس نتايج آزمون T مستقل، ميانگين نمره کل کيفيت زندگی قبل از انجام مداخله در دو گروه اختلاف معنيداری نداشت (05/0>p)، اما پس از مداخله، همين آزمون اختلاف معنيداری بين دو گروه نشان داد (001/0>p). آزمون T زوجی، اختلاف ميانگين نمره کيفيت زندگی قبل و بعد از مداخله را در گروه آزمون معنيدار نشان داد (001/0>p). همچنين، طبق نتايج آزمون آنوا، بين ميانگين نمره کيفيت زندگی در گروه مداخله در هر سه مرحله اختلاف معنيداری وجود داشت (001/0>p).
نتيجهگيری: برنامه آموزش آرامسازی در ارتقای سطح کيفيت زندگی همسران جانبازان موثر است.