اثربخشی معنی درمانی گروهی بر امید به زندگی بیماران سرطانی

در اين پژوهش، اثربخشی معني­درمانی به شيوه گروهی بر افزايش اميد به زندگی بيماران سرطانی بيمارستان شفای اهواز مورد بررسی قرار گرفت.

  روش: اين پژوهش، مطالعه نيمه­تجربی پيش­آزمون- پس­آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری شامل افراد زير 45 سال مبتلا به سرطان بودند که در خرداد 1386 در بيمارستان شفای شهر اهواز تحت درمان قرار داشتند. روش نمونه­گيری سرشماری بود. ابتدا از کليه افراد آزمون اميد به زندگی ميلر گرفته شد؛ سپس تعداد 40 نفر از جامعه فوق که کمترين نمره را در اين آزمون کسب کرده بودند، انتخاب شدند. از اين تعداد، 20 نفر (دو گروه 10 نفری) برای گروه آزمايش و 20 نفر برای گروه گواه به­صورت تصادفی ساده برگزيده شدند. روش معني­درمانی طی 10 جلسه 45دقيقه­ای، هر هفته يک جلسه اجرا شد. پس از اتمام جلسات پس­آزمون روی دو گروه آزمايش و گواه اجرا گرديد. برای تجزيه و تحليل داده­ها از روش کوواريانس و ضريب همبستگی پيرسون استفاده شد. در اين پژوهش سطح معني­داری 05/0>p در نظر گرفته شد.

  يافته­ها : براساس نتايج حاصل از تحليل کوواريانس، بين ميانگين نمره­های پس­آزمون گروه آزمايش و گواه تفاوت معني­داری وجود داشت (001/0>p).

  نتيجه­گيری: معني­درمانی به شيوه گروهی باعث افزايش اميد به زندگی بيماران سرطانی مي­شود.