مقایسه طرحواره های ناسازگار اولیه در افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری و فاقد اختلال پرخوری

هدف مطالعه حاضر مقايسه طرحواره­های ناسازگار در افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری و فاقد اختلال پرخوری بود.

  روش: اين مطالعه در دو مرحله انجام شد. در مرحله اول، به­منظور شناسايی افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری و فاقد اختلال پرخوری، 151 نفر از افراد چاق مقياس پرخوری را کامل کردند. در مرحله دوم، آزمودني­هايی که در مرحله اول، در مقياس پرخوری نمره بيشتر از 17 کسب کرده بودند، به­عنوان افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری انتخاب شدند (30=n). افرادی که نمره آنها در مقياس پرخوری 6 يا کمتر از 6 بود، به­عنوان افراد چاق فاقد اختلال پرخوری انتخاب شدند (30=n). اين دو گروه پرسش­نامه طرحواره يانگ را کامل کردند. به­منظور اجتناب از تاثير متغيرهای مزاحم، دو گروه براساس سن و جنس همتا شدند.

  يافته­ها: افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری در مقايسه با افراد چاق فاقد اختلال پرخوری در طرحواره­های رهاشدگی/بي­ثباتی، محروميت هيجانی و خويشتن­داری و خودانضباطی ناکافی به­طور معني­داری نمرات بيشتری کسب کردند.

نتيجه­گيری: طرحواره­های رهاشدگی/بي­ثباتی، محروميت هيجانی و خويشتن­داری و خودانضباطی ناکافی نقش مهمی در شناخت تفاوت­های بين افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوری و فاقد اختلال پرخوری بازی مي­کنند.