رابطه اعتقاد به حجاب و آسیب پذیری فردی، خانوادگی و اجتماعی

هدف اين مطالعه شناخت رابطه بين اعتقاد به حجاب و انواع آسيب‌پذيری در حوزه­‌های فردی، خانوادگی و اجتماعی بود.

  روش: در اين پژوهش همبستگی، 531 دختر نوجوان و جوان 29-15ساله از سراسر ايران با استفاده از روش نمونه‌گيری خوشه­‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات مورد نياز از طريق پرسش­نامه محقق­ساخته در زمينه ابعاد مختلف آسيب­پذيری متشکل از 20 زيرمقياس جمع­آوری شد. داده­‌های حاصل با استفاده از روش­‌های آماری ضريب همبستگی، تحليل رگرسيون و تحليل واريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.

  يافته­‌ها: اعتقاد به حجاب با کاهش آسيب­پذيری به­ميزان 80/0، رابطه معني­دار داشت (0001/0>p). گرايش به غرب به­تنهايی 66% واريانس عدم رعايت حجاب را پيش‌­بينی کرد. ميزان پايبندی به حجاب با ويژگي­‌های جمعيت­شناختی (سن، تحصيلات، روابط خانوادگی و ميزان کنترل والدين) در سطح 01/0>p رابطه معني­دار داشت.

نتيجه‌گيری: اعتقاد به رعايت حجاب به­عنوان مانعی در برابر آسيب­پذيری فرهنگی عمل می‌­کند. بنابراين رشد و تقويت آن يکی از روش‌­های مناسب برای پيشگيری و کاهش آسيب‌­پذيری است.