رضایت مندی از زندگی و بهداشت روان در خانواده بیماران افسرده

مطالعات مربوط به عواقب مراقبت از بيماران روان­پزشکی بيشتر به اسکيزوفرنی محدود بوده است. بر اساس شواهد، زندگي­کردن با بيمار افسرده نيز مي­تواند مشکلات روان­پزشکی در افراد مراقب ايجاد کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی ميزان سلامت روان و رضايت­مندی از زندگی در مراقبان افراد افسرده و اعضای خانواده­های غيرافسرده انجام شد.

  روش­: اين مطالعه ؟؟ مقطعی در سال 1386 روی 70 فرد از مراقبان بيماران افسرده و 70 فرد از خانواده­های بدون بيمار افسرده انجام شد. مراقبان بيماران افسرده با نمونه­گيری تصادفی ساده از بين مراجعه­کنندگان مراکز اعصاب و روان بيمارستان­های حافظ و ابن­سينای شهر شيراز و گروه کنترل از بين کارکنان و دانشجويان بيمارستان­های فوق­الذکر انتخاب شدند. داده­ها با مقياس رضايت­مندی ادواری از زندگی و پرسش­نامه سلامت عمومی که روايی و پايايی هردو مورد تاييد بود، جمع­آوری و با آزمون­های همبستگی پيرسون، T وابسته و تحليل واريانس طرح­های تکراری با تصحيح بنفرونی با استفاده از نرم­افزار SPSS 10 تحليل شد.

  يافته­ها: همبستگی معني­داری بين ميزان رضايت­مندی از زندگی و سلامت روان خانواده­های افسرده و غيرافسرده وجود داشت. خانواده­های افراد افسرده رضايت­مندی بيشتری از زندگی گزارش کردند. تفاوت معني­داری بين سلامت عمومی در دو گروه وجود نداشت. مراقبان افراد افسرده علايم افسردگی بيشتری نشان دادند. بيشترين رضايت­مندی مربوط به آينده و کمترين مقدار مربوط به گذشته بود.

  نتيجه­گيری: مراقبت از فرد افسرده مي­تواند باعث افزايش رضايت­مندی از زندگی شود، ضمن آن که علايم افسردگی را درميان مراقبان افزايش مي­دهد. مراقبت از بيمار افسرده دارای جنبه­های مثبت و منفی است و به­طور هم­زمان طاقت­فرسا و رضايت­بخش است.