اثر بخشی گروه درمانی شناختی رفتاری با تاکید بر نگرش های ناکارآمد ویژه صرع بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع مقاوم به دارو

بيماری صرع، پيامدهای جسمانی و روانی-‌اجتماعی بسياری برای بيماران دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه‌درمانی شناختی رفتاری با تأکيد بر نگرش‌های ناکارآمد ويژه صرع بر کيفيت زندگی بيماران مبتلا به صرع مقاوم به دارو صورت گرفت. روش: بيست نفر بيمار مبتلا به تشنج مزمن و پاسخ ضعيف به دارو، به‌تصادف در دو گروه آزمايش (ده نفر) و گواه (ده نفر) قرار گرفتند. درمان شناختی- رفتاری طی هشت جلسه هفتگی با تأکيد بر بازسازی شناختی، اصلاح تحريفات شناختی و آموزش تکنيک‌های رفتاری برای گروه آزمايش به‌کار گرفته شد. مقياس کيفيت زندگی در صرع به‌عنوانِ پيش‌آزمون، پس‌آزمون و در مرحله پيگيری برای هر دو گروه به‌کار برده شد. داده‌ها با روش تحليل کوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: تحليل‌ها نشان داد که ميانگين نمرات کيفيت زندگی در گروه آزمايش در مقايسه با گروه کنترل در مرحله پس‌آزمون و پيگيری افزايش معناداری داشته‌است. نتيجه‌گيری: گروه‌درمانی شناختی- رفتاری با تمرکز بر نگرش‌های ناکارآمد ويژه بيماری صرع، به عنوان يک درمان مکمل در زمينه بهبود کيفيت زندگی اين بيماران، دارای کارايی قابل ملاحظه‌ای می‌باشد.