رابطه بین خودکارآمدی مربوط به درد و شدت درد در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

هدف از اين پژوهش بررسی الگوی چند بعدی در مورد درد مزمن با استفاده از ارزيابی رابطه يک متغير روانشناختی (خودکارآمدی مربوط به درد) با شدت درد در بيماران مالتيپل اسکلروزيس بود. روش: در يک مطالعه توصيفی و از نوع همبستگی، 249 بيمار مبتلا به مالتيپل اسکلروزيس با روش نمونه گيری در دسترس از بين بيماران مراجعه کننده به انجمن‌ ام. اس شهر اصفهان، انتخاب شدند و به پرسشنامه چند وجهی درد و پرسشنامه خودکارآمدی مربوط به درد پاسخ دادند. برای تحليل داده‌ها از روش‌های ضريب همبستگی پيرسون، تحليل رگرسيون و تحليل مانوا استفاده شد. يافته ها: بين خودکارآمدی مربوط به درد و شدت درد ادراک شده در بيماران مالتيپل اسکلروزيس رابطه منفی معناداری مشاهده شد. تحليل مانوا نيز نشان داد که در نوع پيشرونده ثانويه، بيشترين ميزان شدت درد و کمترين ميزان خودکارآمدی مربوط به درد گزارش شده است. نتيجه گيری: اين پژوهش شواهد تجربی در حمايت از الگوی زيستی- روانی- اجتماعی فراهم آورده و نشان می‌دهد که عوامل روانشناختی نيز در تجربه شدت درد مؤثرند.