بی‌خوابی مزمن در زنان: مقایسه دارودرمانگری و رفتاردرمانگری

اين پژوهش با هدف مقايسه اثربخشی دارو درمانگری و رفتاردرمانگری در زنان مبتلا به بی‌خوابی مزمن صورت گرفت. روش: جامعه مورد پژوهش تمام زنان مراجعه کننده به يکی از کلينيک‌های خواب در شهر تهران، طی يک ماه، با شکايت بی‌خوابی مزمن بود. نمونه شامل 26 نفر از مراجعه کنندگان بود که بطور تصادفی در دو گروه 13 نفره (برای دارودرمانگری و رفتاردرمانگری) جايگزين شدند. هر دو گروه قبل از مداخله مورد ارزيابی روانشناختی قرار گرفتند. سپس افرادِ گروه رفتاردرمانگری افراد طی 4 جلسه تحت آموزش تنش‌زدايی عضلانی تدريجی، تصويرسازی ذهنی، موسيقی آرام بخش و بهداشت خواب قرار گرفتند و افراد گروه دارودرمانگری افراد تحت دارو درمانی با داروهای خواب آور به مدت 4 هفته قرار گرفتند و پس از 4 هفته مجددا هر دو گروه مورد ارزيابی روانشناختی قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل شاخص شدت بی‌خوابی، مقياس خواب آلودگی اپوورث، پرسشنامه وقفه تنفسی خواب برلين و پرسشنامه افسردگی بک بود. يافته ها: نتايج بدست آمده نشان داد هر دو نوع مداخله می‌تواند باعث بهبودی بی‌خوابی شود اما در مقايسه با يکديگر رفتاردرمانگری اثربخشی بيشتری در بهبود بی‌خوابی، نسبت به دارودرمانگری دارد. نتيجه گيری: با توجه به يافته های اين پژوهش می‌توان رفتاردرمانگری را همراه با دارودرمانگری و حتی به عنوان جايگزينی مناسب برای درمان بی‌خوابی مزمن پيشنهاد کرد.