راهبردهای کنترل فکر و رگه اضطراب: پیش‏بینی‏کننده‏های نگرانی بیمارگون در نمونه غیر بالینی

اين پژوهش با هدف تعيين رابطه رگه اضطراب و راهبردهای کنترل فکر با نگرانی بيمارگون انجام شد. روش‌: گروه نمونه از 146 دانشجو تشکيل شده است که به‏شيوه خوشه‎ای چندمرحله‏ای تصادفی از ميان دانشجويان دانشگاه علامه طباطبايی انتخاب شدند. آزمودني‏ها سه پرسشنامه را تکميل کردند: پرسشنامه‏ راهبردهای کنترل فکر، پرسشنامه نگرانی ايالت پنسيلوانيا و فرم رگه از سياهه حالت- رگه اضطراب اسپيلبرگر. داده‏ها با استفاده از روش‎های آماری همبستگی پيرسون و رگرسيون چندگانه به‏شيو ه گام به‏گام تحليل شدند. يافته‌ها: بين راهبردهای خودتنبيهی و کنترل اجتماعی با نگرانی بيمارگون رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. بين حواسپرتی با نگرانی بيمارگون رابطه منفی و معنادار وجود دارد. بين رگه اضطراب و نگرانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. رگه اضطراب، خودتنبيهی، کنترل اجتماعی و حواسپرتی مجموعاً 45 درصد از واريانس نگرانی بيمارگون را پيش‏بينی مي‏کنند. نتيجه‌گيری: رگه اضطراب نسبت به راهبردهای کنترل فکر از توانايی بهتری برای پيش‏بينی نگرانی بيمارگون برخوردار است. :