اثربخشی روان‏درمانگری شناختی- تحلیلی، ‌روان‏درمانگری شناختی و دارو‏درمانگری در کاهش‌بی‌ثباتی هیجانی‌،‌ رفتار تکانشگری و بی‏ثباتی اجتماعی در افراد مبتلا به اختلال دو قطبی

هدف از تحقيق حاضر مقايسه ميزان اثربخشی روان‏درمانگری شناختی- تحليلی همراه با دارودرمانگری، روان‏درمانگری شناختی همراه با دارودرمانگری و دارودرمانگری به‏تنهايی در کاهش بي‏ثباتی هيجانی، رفتار تکانشگری و بي‏ثباتی اجتماعی در افراد مبتلا به اختلال دو قطبی نوع دو بود. روش‌: در اين مطالعه، سه گروه 16 نفری از مراجعه‏کنندگان به مراکز درمانی انتخاب شده و به‏طور تصادفی به سه گروه آزمايشی روان‏درمانگری شناختی- تحليلی همراه با دارودرمانگری، روان‏درمانگری شناختی همراه با دارودرمانگری و دارودرمانگری بدون مداخله روانشناختی گمارده شدند. قبل و پس از دوره درمان، پرسشنامه فايل روان‏درمانگری توسط آزمودني‏های تکميل شد. اين پرسشنامه آزمودني‏ها را از لحاظ سه الگوی دام‏ها، دوراهي‏ها و موانع بررسی کرد. داده‏ها به‏کمک روش تحليل کوواريانس تحليل گرديد. يافته‌ها‌: در متغير دام‏ها، دوراهي‏ها و موانع در گروه روان‏درمانگری شناختی- تحليلی همراه با دارودرمانگری کاهش معناداری نسبت به گروه شناخت‏درمانی همراه با دارودرمانگری و گروه دارودرمانگری به‏تنهايی مشاهده شد. در گروه شناخت‏درمانگری همراه با دارو درمانگری اين کاهش نسبت به گروه دارودرمانگری به‏تنهايی معنادار بود و کاهش معناداری در گروه دارودرمانگری به‏تنهايی مشاهده نشد. نتيجه‌گيری‌: نتايج نشان مي‏دهد اثربخشی روان‏درمانگری شناختی- تحليلی درکاهش الگوی ناسازگارانه دام‏ها، دوراهي‏ها و موانع در بيماران مبتلا به اختلال دوقطبی دو، بيش از شناخت‏درمانگری همراه با دارودرمانگری و دارودرمانگری به‏تنهايی مي‏باشد و به‏دنبال آن انتظار مي‏رود که کاهش معناداری در سطح بي‏ثباتی هيجانی، رفتار تکانشگری و بي‏ثباتی اجتماعی در اين گروه مشاهده شود. ولی اين کاهش معنادار در گروهی که تنها دارودرمانگری را دريافت نمودند، مشاهده نشد.