اثربخشی بازی‌درمانی با رویکرد شناختی-رفتاری در کاهش ترس شب کودکان

هدف از انجام اين پژوهش تعيين تأثير بازی‌درمانی شناختی-رفتاری در مقايسه با روش آموزش مادران در درمان ترس از شب کودکان است. روش: جامعه‌ آماری، کليه‌ دختران هفت ساله‌ پايه‌ اول دبستان يکی از مدارس ابتدايی شهر يزد مي‏باشد که دچار ترس از شب بودند. 30 کودک دچار ترس از شب به‏روش نمونه‌گيری خو‌شه‌ای انتخاب شدند و به‏صورت تصادفی در سه گروه بازی‌درمانی، آموزش مادران و گواه (ده کودک در هر گروه) جايگزين گرديدند. آزمودنی‌ها در گروه بازی‌درمانی طی شش جلسه‌ هفتگی يک ساعته به‏صورت انفرادی تحت بازی‌درمانی شناختی-رفتاری قرار گرفتند و در گروه آموزش مادران، سه جلسه‌ آموزش گروهی هر دو هفته يکبار برگزار شد. در گروه گواه هيچ مداخله‌ای انجام نگرفت. پس از پايان مداخله‌ها، پس‌آزمون و سرانجام دو هفته بعد از اجرای پس‌آزمون، آزمون پيگيری اجرا شد. ابزارهای شامل مصاحبه‌ ساختاريافته‌ ترس از شب کودکان، پرسشنامه‌ ترس از شب والدين، و پرسشنامه‌ اطلاعات جمعيت‌شناختی بود. در تحليل داده‌ها از روش‌ آماری تحليل واريانس (اندازه‌های مکرر) استفاده شد. يافته‏ها: نتايج حاکی از اثربخشی بازی‌درمانی شناختی-رفتاری در کاهش ترس از شب کودکان بود. به‏علاوه تفاوت ميان گروه بازی‌درمانی با گروه‌ آموزش مادران و گروه گواه، معنادار بود. نتيجه‏گيری: اين يافته‌ها با پژوهش‌های پيشين همخوانی دارند، گرچه برخلاف برخی از پژوهش‌ها يافته‌های اين پژوهش تاثيرگذاری روش درمانی آموزش مادران بر کاهش ترس از شب کودکان را تاييد نمی‌‌کند.