چکیده مقاله
هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشی درمانگری شناختی- رفتاری و شناخت درمانگری مذهبی بر اضطراب دانشآموزان دبيرستانی شهر تهران بود. روش: در يک مطالعه تجربی، 45 دانشآموز دارای سطوح بالای اضطراب به تصادف در سه گروه درمانگری شناختی- رفتاری، شناخت درمانگری مذهبی و گروه کنترل قرار گرفتند. درمانگری شناختی- رفتاری و شناخت درمانگری مذهبی در طول 8 جلسه هفتهای يکبار برای دو گروه آزمايش اجرا شد و گروه کنترل هيچ درمانی دريافت نکرد. مقياس اضطراب کتل بهعنوان پيش آزمون، پس آزمون و پيگيری بهکار برده شد. داده ها با روش تحليل کوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافتهها: تحليل دادهها نشان داد که ميانگين نمرات اضطراب در گروههای آزمايشی در مرحله پس آزمون و پيگيری بهطور معناداری پايينتر از گروه کنترل بود، ليکن بين اثربخشی درمانگری شناختی- رفتاری و شناخت درمانگری مذهبی در کاهش اضطراب دو گروه، تفاوت معناداری يافت نشد. نتيجهگيری: درمانگری شناختی- رفتاری و شناخت درمانگری مذهبی تاثير قابل ملاحظهای در کاهش اضطراب دانشآموزان دارند. نتايج اين پژوهش، برای تحقيقات آينده در زمينه کاربرد رواندرمانی چند بعدی در درمان اختلالات روانی تلويحاتی را در بر دارد. .