اثر تعامل آموزش و مسیر بر یادگیری فضایی

اين پژوهش به‏منظور بررسی انسداد فکر در يادگيری فضايی برای جستجوی هدف، متقابلا در يک مسير مارپيچ و پلکانی در يک محوطه فروشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. روش: روش از نوع تجربی بود. پژوهش در يک محوطه فروشگاهی با 350 بوتيک مورد بررسی قرار گرفت. 100 نفر شرکت‏کننده به‏طور تصادفی انتخاب شدند که می‌بايست در دو مسير پلکانی و مارپيچ با آدرس کلامی و آموزش تصويری (ارائه نقشه) به جستجوی هدف می‌پرداختند. متغيرهای پژوهش، آموزش در دو سطح کلامی و نقشه و مسير در دو سطح مارپيچ و پلکانی بودند. يافته‏ها: نتايج نشان داد که اثر انسداد فکر، زمانی که شرکت‏کنندگان در محوطه مارپيچ با آموزش کلامی رها می‌شدند، به‏طور قابل توجهی قوی‌تر بود. طبق نتايج بدست‏آمده توسط آنوای دو راهه، ميانگين‏های مولفه مسير در مقايسه با ميانگين‏های مولفه آموزش، از معناداری بيشتری برخوردار بودند. به علاوه تعامل مسير و نوع آموزش نيز معنادار بود. نتيجه‌گيری: با توجه به يافته‌های پژوهش تعامل آموزش و مسير در آزمايش‏های يادگيری فضايی در انسان قابل توجه است. يافته‌های اين پژوهش به ‏خوبی تاييد کردند که آموزش فضايی نسبت به آموزش کلامی، فرد را کمتر دچار انسداد فکر در يادگيری فضايی می‌کند.