اثربخشی آموزش به روش دیویس بر خودپنداره کودکان دارای نارساخوانی

هدف اين پژوهش، بررسی اثربخشی روش ديويس بر خودپنداره دانش‏آموزان پسر نارساخوان سوم ابتدايی بود. روش: برای اين هدف،20دانش‏آموز نارساخوان به شيوه نمونه‏گيری تصادفی خوشه‏ای چند مرحله‏ای، انتخاب و به روش تصادفی در گروه‏های آزمايش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده چک ليست وارسی شناسايی کودکان نارساخوان، مقياس هوش وکسلر کودکان، آزمون خواندن و نارساخوانی و آزمون خودپنداره بود. روش ديويس در 16 جلسه 30 دقيقه‏ای به‏صورت انفرادی بر روی گروه آزمايش انجام گرفت. پس از پايان مداخله، بر روی هر دو گروه، آزمون خواندن و نارساخوانی اجرا شد. داده‏ها با نرم افزار SPSS-15 و با روش آماری تحليل کواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‏ها: تحليل يافته‏ها نشان داد، روش ديويس بر خودپنداره کودکان نارساخوان مؤثر بوده است و بين دو گروه آزمايش و کنترل در نمرات پس آزمون خودپنداره تفاوت معناداری وجود داشت. نتايج نشان داد مداخله روش ديويس بر خودپنداره تحصيلی، ورزشی و اجتماعی تأثيرگذار بوده است. نتيجه‏گيری: کودکان نارساخوان نيازمند مداخلات مناسبی جهت رفع مشکلات درسی و تحصيلی خود مي‏باشند. مشکلات تحصيلی آنان تأثير منفی بر عملکرد غيرتحصيلی و خودپنداره‏شان مي‏گذارد؛ بنابراين از بين بردن مشکلات يادگيری، تأثير مثبتی بر خودپنداره آنان دارد.