روی‏آورد خُلقی رضایت شغلی: هسته ارزشیابی‌های خود در محیط کار

پژوهش حاضر با هدف پيش‏بينی رضايت شغلی از طريق هسته ارزشيابی‌های خود بر اساس چهار رگه مجزا و سازه هسته ارزشيابی خود در شکل مستقيم در يک جمعيت ايرانی صورت پذيرفت. روش: با استفاده از روش نمونه‌برداری نظامدار، 100 نفر از جامعه کارشناسان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران‌ شمال با سطح تحصيلات کارشناسی انتخاب شدند و به مقياس‏های حرمت‏خود روزنبرگ، خودکارآمدی تعميم‌يافته جاج، مقياس نوروزگرايی آيزنک و مقياس دروني‏بودن، افراد قدرتمند و شانس لوينسون، مقياس هسته ارزشيابی خود جاج در شکل مستقيم و سنجش رضايت شغلی کلی بريفيلد و روث، پاسخ دادند. يافته‏ها: نتايج آزمون همبستگی پيرسون نشان دادند که اندازه مستقيم هسته ارزشيابی خود، حرمت‏خود و خودکارآمدی تعميم‌يافته با رضايت شغلی همبستگی مثبت معنادار و نوروزگرايی با رضايت شغلی همبستگی منفی معنادار دارد. تحليل رگرسيون نيز نشان داد که هسته ارزشيابی خود، نوروزگرايی و حرمت‏خود توانستند به ترتيب 18 درصد، 4/9 درصد و 4/5 درصد از واريانس رضايت شغلی را تبيين کنند. نتيجه‌گيری: هسته ارزشيابی خود بر فرايند ارزيابی شناختی که منجر به رضايت شغلی می‌شود اثر می‌گذارد و می‌تواند تغييرات مربوط به رضايت شغلی را پيش‏بينی کند.