اثر بخشی درمان شناختی-‌رفتاری کوتاه مدت بر اختلال پرخوری

هدف پژوهش حاضر با توجه به شيوع روز افزون اختلال پرخوری و پيامدهای ناشی از آن، بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری کوتاه مدت بر اين اختلال و مشکلات همراه با آن است. روش: پژوهش حاضر از لحاظ طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری کليه مراجعه کنندگان به مراکز کاهش وزن شهر تهران بودند که طی فراخوان از کليه افراد مبتلا به اختلال پرخوری مراجعه کننده به اين مراکز برای شرکت در پژوهش دعوت به عمل آمد. از بين اين افراد 28 نفر که ملاک‏های ورود به پژوهش را داشتند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمايش و کنترل جايگزين شدند. به‏منظور اندازه‏گيری متغيرهای مورد نظر اين پژوهش شامل افسردگی، پرخوری، استرس ادراک شده و عزت‏نفس، به ترتيب از ابزارهای پرسشنامه افسردگی بک، مقياس پرخوری، مقياس استرس ادراک شده کوهن و مقياس عزت‏ نفس روزنبرگ استفاده شد. داده‏ها با استفاده از روش تحليل کواريانس تک متغيره و چند متغيره تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد که درمان شناختی- رفتاری کوتاه مدت بر افسردگی، عزت نفس و پرخوری تاثيرمعنادار داشت اما اين اثر بر استرس ادراک شده معنادار نبود. نتيجه‏گيری: درمان شناختی- رفتاری کوتاه مدت مي‏تواند به عنوان يک درمان مناسب و مقرون به صرفه برای افراد مبتلا به اختلال پرخوری با مشکلات روانشناختی همراه با آن مورد استفاده قرار بگيرد.