عملکرد خانواده‎های دارای فرزند معلول

هدف از اين تحقيق شناخت ويژگي‏ها و عملکرد خانواده‎های دارای فرزند معلول بود تا نقش فرزند معلول در نظام خانواده شناخته شود. روش: پژوهش به روش توصيفی و مقايسه‌ای انجام شد. جامعه آماری خانواده‎های کارکنان سپاه دارای فرزند معلول و ساکن در شهر تهران بودند. 100 نفر از خانواده‎های دارای فرزند معلول به عنوان گروه نمونه و 100 نفر از خانواده‎های فاقد فرزند معلول به عنوان گروه شاهد به شيوه نمونه‎گيری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع‏آوری اطلاعات مقياس سنجش خانواده مورد استفاده قرار گرفت. همچنين برای تجزيه و تحليل داده‏ها از آزمون t گروه‏های مستقل (مقايسه ميانگين‏ها) استفاده شد. يافته‌ها: خانواده‎های دارای فرزند معلول در تمامی ابعاد عملکردی ضعيف‏تر از خانواده‎های فاقد فرزند معلول هستند و اين تفاوت در ابعاد نقش‏ها، کنترل رفتار و آزمايش عاطفی معنادار است. از سويی ديگر ملاحظه شد که 88 درصد از فرزندان معلول فاقد فعاليت اجتماعی بوده و 47 درصد از داشتن دوستان صميمی محروم هستند. نتيجه‌گيری: خانواده‎های دارای فرزند معلول نياز به حمايت و بازسازی دارند تا بتوانند عملکردی طبيعی داشته و مانع از بروز آسيب‏ها در عملکرد فردی، خانوادگی و اجتماعی در ساير اعضای خانواده بشوند.