مقایسه اثربخشی درمان بین‌فردی و درمان شناختی-رفتاری بر کاهش نشانه‌های اختلال اضطراب اجتماعی

هدف از اين پژوهش مقايسه اثربخشی درمان شناختی-رفتاری (CBT) و درمان بين‌فردی (IPT) در کاهش نشانه‌های اضطراب اجتماعی می‌باشد. روش: اين مطالعه از نوع طرح های پيش آزمون-پس آزمون دوگروهی است که در آن از بين دانشجويان دختر مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، نمونه‌اي40 نفره، انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه CBT و IPT اختصاص داده شدند. جلسات درمانی در قالب گروه‌های 10 نفره و در طول 12 هفته برگزار گرديد. ابزارهای مورد استفاده در اين مطالعه شامل پرسشنامه هراس اجتماعی(SPIN)، مقياس اضطراب در تعاملات اجتماعی (SIAS) و فرم تجديد نظر شده مقياس مختصر ترس از ارزيابی منفی (BFNE-II) و مصاحبه تشخيصی روانپزشکی مبتنی بر (SCID) DSM- IV بود. داده‌های به دست آمده با روش آماری تحليل کوواريانس چند متغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: تحليل داده‌ها مشخص کرد که بين اثربخشی درمان شناختی-رفتاری و درمان بين‌فردی در کاهش نشانه‌های اختلال اضطراب اجتماعی و اضطراب در تعاملات اجتماعی تفاوت معناداری وجود دارد، به طوری که اثربخشی IPT در کاهش نشانه‌های هراس اجتماعی و اضطراب در تعاملات اجتماعی بيش‌تر از CBT می‌باشد. همچنين نتايج نشان داد که IPT از لحاظ اثربخشی بر کاهش ترس از ارزيابی منفی مبتلايان تفاوت معناداری با CBT ندارد. نتيجه‌گيری: نتايج نشان داد که از بين دو رويکرد درمان بين‌فردی و درمان شناختی-رفتاری ، درمان بين‌فردی در اثربخشی بر نشانه های هراس اجتماعی مؤثرتر از درمان شناختی-رفتاری است. اين يافته پيشنهاد می کند که IPT درمان ترجيحی برای اختلال اضطراب اجتماعی در نظر گرفته شود.