اثر اشتراک دانش بر توانمندسازی روانشناختی کارکنان با میانجی‌گری مشارکت در تصمیم‌گیری گروهی و یادگیری مشارکتی

هدف پژوهش حاضر تعيين تأثير تسهيم دانش بر توانمندسازی روانشناختی کارکنان با در نظر گرفتن نقش ميانجی مشارکت در تصميم‌گيری و يادگيری مشارکتی در دانشگاه علوم پزشکی کرمان می‌باشد. روش: پژوهش حاضر بر اساس هدف يک تحقيق کاربردی و بر اساس چگونگی به‌دست آوردن داده‌ها، از نوع تحقيقات توصيفی و همبستگی می‌باشد. جامعه آماری اين پژوهش کليه کارکنان دانشگاه علوم پزشکی در شهر کرمان بود که به منظور انتخاب شرکت‌کنندگان پژوهش، با استفاده از روش نمونه‌گيری در دسترس، 264 نفر انتخاب شد. ابزار گردآوری اطلاعات در اين پژوهش پرسشنامه استاندارد بود. يافته‌ها: تحليل نتايج بيانگر تأثير تسهيم دانش بر توانمندسازی روانشناختی کارکنان دارد. اين در حالی است که تأثير تسهيم دانش از طريق دو متغير ميانجی مشارکت در تصميم‌گيری گروهی (با ضريب استاندارد76 /0+087) و يادگيری مشارکتی (با ضريب استاندارد 65/0+71/0) بر توانمندسازی روانشناختی کارکنان بيشتر می‌باشد. نتيجه‌گيری: به طور کلی يافته‌ها نشان می‌دهد تسهيم دانش، مشارکت در تصميم‌گيری گروهی و يادگيری مشارکتی به طور مستقيم باعث بهبود توانمندسازی روانشناختی کارکنان می‌شود، در صورتی که اگر تسهيم دانش از طريق مشارکت در تصميم‌گيری گروهی و يادگيری مشارکتی صورت گيرد، اثر اين بهبود دوچندان می‌شود.