رابطه خودمیان‌بینی و طرح‌واره‌های ناسازگاراولیه با بهزیستی شخصی در دانشجویان

در سال‌های اخير منابع استرس‌زا و محيط‌های نامساعد رو به افزايش است. هدف از پژوهش حاضر پيش بينی بهزيستی شخصی از طريق خودميان‌بينی و طرح‌واره‌های ناسازگار اوليه است. روش: در يک مطالعه از نوع همبستگی چهارصد دانشجو، از بين دانشجويان دانشگاه پيام‌نور استان تهران به روش نمونه‌گيری تصادفی طبقه‌ای از بين چهار دانشکده دانشگاه انتخاب شدند و به پرسشنامه‌ها‌ی بهزيستی‌شخصی (PWB)‌، مقياس‌افسانه‌پردازی‌شخص (PF)، خيالپردازی (IA)‌ برای سنجش‌خودميان‌بينی و طرح‌واره‌های‌ناسازگار‌اوليه (EMSs) پاسخ دادند. داده‌های بدست آمده با استفاده از ضريب همبستگی پيرسون و رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج همبستگی پيرسون نشان داد، بين خودميان‌بينی و طرح‌واره‌های ناسازگار اوليه با رضايت کلی از زندگی و بهزيستی شخصی رابطه منفی معنادار وجود دارد. نتايج تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد که پيش‌بينی طرح‌واره‌های انزوای‌اجتماعی/بيگانگی، محروميت هيجانی، منفی گرايی/بدبينی، خويشتن‌داری و خودانضباطی‌ناکافی‌ و آسيب‌ناپذيری در ارتباط بابهزيستی شخصی‌معنادار است. اين متغيرها در مجموع 23 درصد از ميزان بهزيستی روانشناختی دانشجويان را پيش‌بينی می‌کنند. نتيجه‌گيری: بهزيستی شخصی مستلزم آموزش روش دستيابی به طرح‌واره‌های سازگار است. از نظر کاربردی می‌توان گفت که با آموزش مهارت‌های اجتماعی، ميتوان احساس تفاوت‌شان با ديگران را کاهش و غلبه براجتناب از موقعيت‌های اجتماعی را افزايش داد. هم چنين بهبود روابط فعلی با همسالان و گروه‌های اجتماعی با آگاهی از نيازهای هيجانی و با ورود به دنيای اشتغال موجب درک اجتماعی و کاهش خودميان بينی و افزايش بهزيستی شخصی خواهد شد.