اثربخشی درمانگری فراشناختی در کاهش علایم و نشانه‌های افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

مطالعه حاضر با هدف مقايسه اثربخشی درمان فراشناخت با گروه کنترل در بهبود اختلال اضطراب فراگير و باورهای فراشناختی انجام شده‌است. روش: طی يک مطالعه، کارآزمايی بالينی تصادفی کنترل شده، افراد براساس پرسشنامه اضطراب فراگير (GAD-7) گروه‌بندی و 30 نفر از افرادی که شرايط ورود و خروج مطالعه را داشتند، بصورت تخصيص تصادفی، به دو گروه پانزده نفری شامل گروه درمانگری فراشناخت و گروه کنترل تقسيم ‌شدند. افراد سه بار در پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيری يک ماه بعد از درمان از نظر پرسشنامه‌های GAD-7 و پرسشنامه فراشناخت مورد بررسی قرار گرفتند. گروه درمانی هشت جلسه اجرا شد ولی گروه کنترل هيچ مداخله‌ای دريافت نکرد. داده‌ها به وسيله نرم‌افزار SPSS Ver. 18 و به روش تحليل واريانس با اندازه‌گيری مکرر، تی وابسته و تی مستقل تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد که درمان فراشناخت نسبت به گروه کنترل از نظر مقياس اختلال اضطراب فراگير و نمره کلی پرسشنامه فراشناخت بطور معناداری اثربخش‌تر است. همچنين اندازه اثر در درمان فراشناخت قابل توجه بود و بيشترين ميزان بهبودی مربوط به اضطراب فراگير(اندازه اثر=38/2) و بعد باورهای فراشناختی(اندازه اثر=67/1) بود. نتيجه‌گيری: با توجه به اثربخشی معنادار درمان فراشناخت نسبت به گروه کنترل، اين رويکرد می‌تواند يکی از درمان‌های اختلال اضطراب فراگير باشد. زيرا درمان‌ فراشناخت با هدف قرار دادن نگرانی که خصيصه شناختی اصلی اختلال اضطراب فراگير است، سبب کاهش علايم اختلال اضطراب فراگير می‌شود.