مهارت‌های اجتماعی و ناامیدی نوجوانان: نقش میانجی راهبردهای مقابله‌ای

نااميدی در نوجوانان از مهم‌ترين مشکلات نوجوانان می باشد، که می‌تواند باعث اختلال در عملکرد و آشفتگی روانی فرد شود. پژوهش حاضر با هدف پيش بينی نااميدی نوجوانان براساس مهارت‌های اجتماعی آنان و تعيين نقش مداخله‌ای راهبردهای مقابله‌ای انجام شده است. روش: اين پژوهش توصيفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری کليه دانش‌آموزان 12 تا 19 ساله شهر تهران بودند که 625 دانش آموز ( 300 پسر و 325 دختر) با روش نمونه‌گيری خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزارهای اين پژوهش سه پرسشنامه؛ نااميدی کودکان و نوجوانان(کازدين، راجرز و کولبوس، 1983) ، مهارت‌های اجتماعی نوجوانان (ايندربيتزن و فوستر، 1992) و راهبردهای مقابله‌ای نوجوانان (فرايدنبرگ و لويس، 1993) بود. در اين پژوهش برای تجزيه و تحليل داده‌های به دست آمده، از روش آماری مدل‌يابی معادلات ساختاری با نرم افزار ليزرل استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد مهارت‌های اجتماعی افزون بر اثر مستقيم بر نااميدی نوجوانان به صورت غير‌مستقيم نيز از طريق متغير ميانجی راهبردهای مقابله‌ای بر نااميدی اثرگذار است. بين متغير مکنون برونزای مهارت‌های اجتماعی و نشانگرهای آن، به ترتيب ضرايب مسير 54/0 و 23/0 بين متغير مکنون درونزای راهبردهای مقابله‌ای و نشانگرهای آن، به ترتيب ضرايب مسير 55/0، 21/0 و 94/0و بين متغير مکنون درونزای نااميدی و نشانگر‌های آن، به ترتيب ضرايب مسير 49/0 و 79/0 وجود داشت و تمام اين مسيرهای علی معنادار بودند. نتيجه‌گيری: با توجه به اهميت و ضرورت نااميدی نوجوان و پيامدهای آن در زندگی آن‌ها، شناخت مهارت‌های اجتماعی موثر در کاهش علايم نااميدی و چگونگی مقابله‌ی نوجوانان با اين مشکلات، می تواند به شناخت عميق‌تر نااميدی در نوجوانان به منظور پيشگيری و ارائه راهبردهای درمانی مناسب منجر شود.