بررسی پایایی و روایی مقیاس قدرت غذا

اين پژوهش با هدف بررسی پايايی و روايی مقياس قدرت غذا (لو، بوترين، دی‌دی، آنانزياتو، توماس و همکاران، 2009) در بين دانشجويان ايرانی انجام شد. 701 دانشجو، مقياس قدرت غذا، خرده‌مقياس خوردن بيرونی از پرسشنامۀ رفتار خوردن داچ (فن‌اشتراين، فريجترز، برگرز و دفارس، 1986) و مقياس مهار (هرمن و پوليوی، 1980) را تکميل کردند. برای محاسبۀ روايی سازه مقياس از تحليل عاملی تأييدی بهره گرفته شد. همچنين برای محاسبۀ روايی همگرا و واگرا، به ترتيب از آزمون همبستگی پيرسون بين مقياس قدرت غذا با خرده‌مقياس خوردن بيرونی و مقياس مهار استفاده شد. نتايج تحليل عاملی تأييدی نشان داد مدل کنونی مقياس قدرت غذا با سه خرده‌مقياس و يک نمرۀ کلی با داده‌ها برازش مناسبی دارد. ميزان آلفای کرونباخ برای مقياس قدرت غذا 88/0 و ميزان ضريب بازآزمايی چهارماهه 65/0 به‌دست آمد. همچنين همبستگی‌های به‌دست آمده ميان اين مقياس و خرده‌مقياس خوردن بيرونی (67/0=r؛ 01/0>P) و مقياس مهار (24/0=r؛ 01/0>P) نشان از روايی همگرا و واگرای مناسب آن دارد. مقياس قدرت غذا، مقياسی مختصر و مفيد است که برای ارزيابی تاثير روان‌شناختی محيط‌های امروزی که سرشار از غذا هستند، ساخته شده است. می‌توان از اين مقياس برای مطالعۀ رفتار خوردن و تفاوت بين گرسنگی ناشی از تعادل حياتی و گرسنگی لذت‌جويانه استفاده کرد.