چکیده مقاله
اين پژوهش با هدف تعيين رابطه سياست‌های انگيزشی و تنبيهی در ارزيابی عملکرد با ترک خدمت با توجه به نقش واسطه‌ای رضايت شغلی در ميان کارکنان ادارات وابسته به سازمان آموزش و پرورش شهر اصفهان اجرا شد. از جامعه آماری مورد اشاره، 308 نفر به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. برای سنجش متغيرهای پژوهش از پرسشنامه سياست‌های ارزيابی عملکرد (JPEQ، دارای دو خرده مقياس سياست‌های انگيزشی و سياست‌های تنبيهی)، پرسشنامه رضايت شغلی (JSQ) و پرسشنامه ترک خدمت (ITQ) استفاده شد. نتايج نشان داد که بين سياست‌های انگيزشی با رضايت شغلی و ترک خدمت به ترتيب رابطه مثبت و منفی معنادار و بين سياست‌های تنبيهی با ترک خدمت رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. نتايج الگوسازی معادله ساختاری نشان داد که سياست‌های تنبيهی و انگيزشی در ارزيابی عملکرد بر رضايت شغلی (به ترتيب 25/0 و 11/0) و ترک خدمت (به ترتيب 41/0 و 27/0-) اثر مستقيم معنادار دارد و فقط اثرات غيرمستقيم سياست‌های انگيزشی بر ترک خدمت از طريق رضايت شغلی (برابر با 05/0) معنادار است.
واژه‌های كليدي: سياست‌هاي انگيزشي ارزيابي عملكرد؛ سياست‌هاي تنبيهي ارزيابي عملكرد؛ رضايت شغلي؛ ترك خدمت