چکیده مقاله
هدف از انجام اين پژوهش، بررسی رابطه دينداری و تاب‌آوری در دانش‌آموزان شهر شيراز بود. بدين منظور از ميان کليه دانش‌آموزان دختر و پسر دوره راهنمايی و دبيرستان شهر شيراز، 540 نفر (281 دختر و 259 پسر) به روش خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه دينداری گلاک و استارک (1965) و مقياس تاب‌آوری کونور و ديويد‌سون (2003) بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آماره‌های توصيفی و استنباطی (ضريب همبستگی پيرسون، رگرسيون قدم به قدم و آزمون تی مستقل) انجام شد. نتايج نشان داد همه ابعاد دينداری، رابطه مثبت و معنا‌داری با تاب‌آوری دانش‌آموزان دختر و پسر داشتند. با اين حال تنها ابعاد پيامدی و عاطفی، پيش‌بين معنا‌داری برای تاب‌آوری بودند. بعد عاطفی در دانش‌آموزان پسر و ابعاد عاطفی و پيامدی در دانش‌آموزان دختر، تنها پيش‌بين‌های معنا‌دار تاب‌آوری بودند. همچنين ميانگين تاب‌آوری دانش‌آموزان پسر به‌طور معنا‌داری بالاتر از ميانگين دانش‌آموزان دختر بود. يافته‌های پژوهش حاکی از آن بود که دينداری می‌تواند موجب ارتقاء تاب‌آوری در دانش‌آموزان شود. بر اين اساس پيشنهادهايی برای استفاده پژوهشگران و دست‌اندرکاران تعليم و تربيت دينی ارائه شد.
واژه‌های كليدي: دينداري؛ تاب‌آوري؛ جنسيّت و دانش‌آموزان راهنمايی و دبيرستان