تأثیر آموزش به شیوۀ رویکرد هیجان‌مدار بر صمیمیت زوجین

هدف اين پژوهش بررسی تأثير آموزش به شيوه رويکرد هيجان‌مدار بر صميميت زوجين بود. اين پژوهش به روش نيمه‌تجربی و با طرح پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون و گروه آزمايش و کنترل اجرا شد. جامعۀ آماری پژوهش، کليۀ والدين دانش‌آموزان مقطع ابتدايی و متوسطه شهر بندرعباس در سال تحصيلی 93ـ1392 بودند. از ميان 185 زوج متقاضی شرکت‌کننده، تعداد 97 زوج که نمره پايينی در پرسشنامه مؤلفه‌های عشق اخذ کرده بودند، با روش نمونه‌گيری هدفمند انتخاب گرديدند. سپس، 40 زوج به‌صورت تصادفی انتخاب شدند که در دو گروه آزمايش (20 زوج) و گروه گواه(20 زوج) قرار گرفتند. ابزار اين پژوهش، پرسشنامه عشق مثلثی يا مؤلفه‌های عشق (استرنبرگ، 1997) به همراه اطلاعات جامعه‌شناختی آزمودنی‌ها بود. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تحليل کوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد که آموزش به شيوه رويکرد هيجان‌مدار بر ميزان صميميت زوج‌ها اثر مثبت و معناداری دارد (05/0>P). نتيجه آنکه آموزش به شيوه رويکرد هيجان‌مدار می‌تواند در افزايش ميزان صميميت زوج‌ها مورد استفاده قرار گير