تأثیر آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری بر میزان پرخاشگری و هیجان‌خواهی رزمی کاران زن شهرستان آمل

پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری بر ميزان پرخاشگری و هيجان‌خواهی رزمی‌کاران زن شهر آمل انجام شد. اين تحقيق تجربی و به شکل ميدانی بوده است. جامعه آماری پژوهش شامل کليه زنان رزمی‌کار 12تا 25 ساله شهر آمل در سال 89ـ1388 بودکه از اين ميان افراد واجد شرايط تعداد 40 نفر انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه گواه (20 نفر) و گروه آزمايشی (20 نفر) قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقياس هيجان‌خواهی زاکرمن (1979) و پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992) استفاده شد. برنامه آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری در 6 جلسه 90 دقيقه‌ای، هفته‌ای يک بار، برای آزمودنی‌های گروه آزمايش اجرا شد. پس از اتمام برنامه آموزشی، پس‌آزمون برای هر دو گروه آزمايش و گواه اجرا گرديد. نتايج با استفاده از روش آماری تحليل کواريانس چندمتغيره نشان داد که آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری در گروه آزمايش معنی‌دار بوده است (0005/0P≤). به‌عبارت ديگر، آموزش گروهی شناختی ـ رفتاری موجب کاهش ميزان پرخاشگری و هيجان‌خواهی گروه آزمايش، در مقايسه با گروه گواه، شده است.