تأثیر خودکارآمدی، توانمندسازی و شادکامی بر ابراز وجود معلمان

اين پژوهش با هدف بررسی رابطۀ خودکارآمدی، توانمندسازی و شادکامی بر ابراز وجود معلمان مدارس شهرستان اصفهان اجرا شد. روش پژوهش همبستگی و جامعۀ آماری آن معلمان ابتدايی شهر اصفهان بودند، که از ميان آنان 100 نفر از طريق نمونه‌گيری خوشه‌ای دو مرحله‌ای انتخاب شد. ابزارهای پژوهش پرسشنامه خودابرازی بزرگسالان (گی، هالندورث و گالاسی، 1975)، مقياس توانمندسازی (اسپريتزر، 1995)، مقياس خودکارآمدی عمومی (شوارتزر و جروسالم، 1995)، و پرسشنامۀ شادکامی آکسفورد (آرگايل و لو، 1989) بود. در تجزيه و تحليل داده‌ها از ضريب همبستگی پيرسون و رگرسيون چندگانه استفاده شد. نتايج نشان داد که تمام متغيرهای مورد بررسی با همديگر ارتباط معناداری دارند (01/0>P). همچنين، با بررسی ميزان ارتباط متغير ابراز وجود با ساير متغير‌ها مشخص شد، اگر همۀ متغيرها وارد معادله شوند، خودکارآمدی و شادکامی رابطۀ معنی‌داری با ابراز وجود دارند، ولی توانمندسازی رابطۀ معناداری با ابراز وجود ندارد.