تأثیر آموزش مهارت‌های زندگی و مشاورۀ گروهی با روش عاطفی رفتاری عقلانی بر خودپندارۀ تحصیلی، انگیزش پیشرفت و سلامت روان دانش‌آموزان ناموفق

اين پژوهش با هدف بررسی تأثير آموزش مهارت‌های زندگی و مشاورۀ گروهی به شيوۀ عقلانی ـ عاطفی ـ رفتاری بر خودپندارۀ تحصيلی، انگيزش پيشرفت و سلامت روان دانش‌آموزان ناموفق انجام شد. طرح پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشی با پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعۀ آماری اين پژوهش تمامی دانش‌آموزان پسر سال دوم و سوم مقطع متوسطۀ شهر روانسر (874 نفر) بودند. يک مدرسه با روش نمونه‌گيری تصادفی از ميان مدارس متوسطه انتخاب شد. سپس 45 دانش‌آموزان ناموفق به‌عنوان نمونه انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمايش و يک گروه گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند و به پرسشنامه‌های خودپندارۀ تحصيلی (دلاور، 1372)، انگيزش پيشرفت (هرمنس، 1970) و سياهه‌نشانگان 25 سؤالی (نجاريان و داوودی، 1380) پاسخ دادند. سپس يکی از گروههای آزمايش به مدت 9جلسۀ 60 دقيقه‌ای، دو بار در هفته آموزش مهارت‌های زندگی و گروه ديگر به مدت 8 جلسه، 90ـ70 دقيقه‌ای، يک بار در هفته مشاوره گروهی را تجربه کردند. نتايج تحليل کواريانس نشان داد که خودپندارۀ تحصيلی، انگيزش پيشرفت و سلامت روان دانش‌آموزان پس از هر دو مداخله، بهبود و افزايش معناداری داشته است (0001/0=P) همچنين نتايج نشان داد که بين تأثير مهارت‌های زندگی و مشاوره گروهی تفاوت معناداری وجود ندارد. آموزش مهارت‌های زندگی و مشاوره گروهی، رويکردهای مؤثر در زمينۀ کار با دانش‌آموزان ناموفق، تلقی می‌شوند.