چکیده مقاله
پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثير آموزش پيشگيری از روابط آسيب‌زا بر نگرش دانش‌آموزان مدارس متوسطه شاهين‌شهر نسبت به روابط دختر و پسر، انجام شد. روش تحقيق نيمه‌تجربی از نوع دو گروهی همراه پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيری يکماهه بود. جامعه آماری را دانش‌آموزان دبيرستانهای پسرانه منطقه شاهين‌شهر در سال تحصيلی 86 ـ 85 تشکيل دادند. نمونه‌گيری به شيوه تصادفی خوشه‌ای بر مبنای کلاس، در دو گروه آزمايش و گواه از سه مدرسه، انجام گرفت. آزمودنيهای گروه آزمايش طی يک دوره شش جلسه‌ای 90 دقيقه‌ای، مداخلات آموزشی را دريافت کرده و گروه گواه هيچ مداخله‌ای را دريافت نکردند. سپس به‌وسيله پرسشنامه محقق‌ساخته «نگرش نسبت به روابط دختر و پسر» که شامل41 سؤال بود، مورد آزمون قرار گرفتند. اين پرسشنامه به بررسی نگرش دانش‌آموزان پسر نسبت به روابط دختر و پسر پرداخته و داده‌ها با توجه به فرضيه‌های تحقيق از طريق تحليل واريانس چند متغيره بررسی شد و اين نتيجه حاصل شد که در مرحله پس‌آزمون و پيگيری، آموزشها در نگرش دانش‌آموزان پسر، در حيطه آسيبهای اجتماعی، آسيب به زندگی مشترک آينده و ايجاد مشکلات تحصيلی مؤثر بوده و نگرش آنها را نسبت به اينکه روابط منجر به آسيب در موارد ذکر شده می‌شود، تغيير داده است (05/0 < P). همچنين در مرحله پس‌آزمون، نتايج، تغيير نگرش در زمينه آسيب به روابط با خانواده و ايجاد مشکلات عاطفی ـ روانی را نشان داد، ولی اين تغيير در مرحله پيگيری معنادار نبود (05/0 < P).