تأثیر آموزش شیوه‌های رفتاری گروهی بر سازگاری نویسنده خانم مينا مظاهری ، آقاي محسن گلپرور ، آقاي وحيد شايگان نژاد سال انتشار: چکیده مقاله هدف از اين پژوهش تعيين اثربخشی آموزش شيوه‌های رفتاری گروهی بر سازگاری اجتماعی کودکان و نوجوانان مصروع بود. بدين منظور از بين جامعه آماری اين پژوهش (کليه 66 کودک و نوجوان مصروعی که برای انجام معاين ه پزشکی از ابتدای تيرماه تا پايان مردادماه 1384 به مرکز خدمات درمانی نور در اصفهان مراجعه کرد ه بودند)، 13 پسر و 17 دختر ( 30 نفر ) مبتلا به صرع براساس شباهت سنی ( 12 تا 1 8 )، نوع مدرسه (عادی يا استثنايی) و محل سکونت (شهری يا غيرشهری) انتخاب شد ند و به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمايش و گواه جای گرفتند. از آنجا که پژوهشگر به دليل محدود بو د ن جامعه آماری قادر به گزينش تصادفی اوليه نبود، از روش نيمه تجربی استفاده گرديد. به‌منظور سنجش متغيرهای پژوهش از دو پرسشنامه جمعيت‌شناختی و پرسشنامه شخصيتی کاليفرنيا (زيرمقياس سازگاری اجتماعی) استفاده شد. پايايی پرسشنامه سازگاری اجتماعی برحسب آلفای کرونباخ 797/0 محاسبه گرديد. براساس طرح تحقيق دو گروهی با پيش آزمون پس آزمون، متغير مستقل آموزش شيوه‌های رفتاری گروهی و متغير وابسته سازگاری اجتماعی (قالبهای اجتماعی، مهارتهای اجتماعی، علايق ضد اجتماعی، روابط خانوادگی، روابط مدرسه‌ای و روابط اجتماعی) در نظر گرفته شد. متغير مستقل در 5 هفت ه متوالی طی 9 جلسه 90 دقيقه‌ای و برای گروه آزمايش اجرا گرديد. نتايج حاصل از تحليل کوواريانس نشان داد که با کنترل پيش آزمون در نمرات پس‌آزمون بين دو گروه گواه و آزمايش در هيچ يک از زيرمقياس‌ها و کل مقياس سازگاری اجتماعی تفاوت معنادار ( 05/0 P> ) نبود. ولی شواهد نشان داد که با بررسی عامل سن، مدت بيماری، شدت علايم، تعداد حملات، ميزان تحصيلات، ميزان تحصيلات پدر و مادر و معدل تحصيلی در کل مقياس سازگاری اجتماعی ( 05/0 P< و 032/6 = F ) و در زيرمقياس‌های قالبهای اجتماعی ( 05/0 P< و 510/7 = F ) و روابط مدرسه‌ای ( 05/0 P< و 872/4 = F ) بين دو گروه آزمايش و گواه تفاوت معناداری وجود داشت. فرم ثبت نظرات شما نام و نام خانوادگی: * شماره همراه: * آدرس ایمیل: * * نظر شما: * نظرات کاربران: