رابطه سبکهای فرزندپروری ادراک شده بااحساس تنهایی نوجوانان دختر

هدف اين پژوهش بررسی رابطه ادراک از سبکهای فرزندپروری و تأثير مؤلفه‌های آن بر احساس تنهايی نوجوانان دختر است. فرض اساسی اين پژوهش آن است که ادراک فرزندان از سبکهای فرزندپروری والدين‌شان می‌تواند احساس تنهايی آنان را تعديل کند يا تغيير دهد. نمونه پژوهش 387 دانش‌آموز بودند که به روش نمونه‌گيری خوشه‌ای چند مرحله‌ای از بين دختران دبيرستانی مشهد و منطقه تبادکان انتخاب گرديدند. ابزار گردآوری داده‌ها عبارت بودند از: پرسشنامه سبکها و ابعاد فرزندپروری (PSDQ، رابينسون و همکاران، 2001) برای بررسی وضعيت ادراک فرزندان از چگونگی تربيت والدين و مقياس احساس تنهايی افتراقی (اشميت و سرمات، 1983) برای بررسی ميزان احساس تنهايی آزمودنی‌ها که هر دو را دانش‌آموزان دختر پاسخ دادند. برای بررسی فرضيه‌ها از آزمون ضريب همبستگی پيرسون استفاده شد. در بررسی فرضيه‌های پژوهش، بين سبکهای فرزندپروری مقتدر (54/0- r =)، سبک مستبد (34/ 0r =) و سبک سهل‌گير (18/0r =) با احساس تنهايی رابطه معنادار (01/0P<) به دست آمد. همچنين نتايج به‌دست آمده نشان‌دهنده رابطه معنادار بين تمامی مؤلفه‌های سبک تربيتی مقتدر (بعد ارتباطي52/0- r =، بعد نظم 42/0r = - ، و بعد خودمختاری 49/0r =-)، سبک‌ فرزندپروری مستبد (اجبار فيزيکی، 28/0r = ، خصومت کلامی، 29/0 r =و غيرتوضيحی‌ـ تنبيهی، 32/0r =) و مؤلفه بی‌توجهی (18/0r =)، از سبک تربيتی سهل‌گير با احساس تنهايی (01/0P<) بود.