تأثیر بازخورد معلم (نوشتاری و کلامی)در ارزشیابی‌های تکوینی بر خودکارآمدی و میزان استفاده از راهبردهای یادگیری خودتنظیم دانش‌آموزان دوره راهنمایی

هدف پژوهش بررسی تأثير بازخورد معلم (نوشتاری و کلامی) در ارزشيابی‌های تکوينی بر خودکارآمدی و ميزان استفاده از راهبردهای يادگيری خودتنظيم دانش‌آموزان بود. بدين منظور تعداد 66 دانش‌آموز به روش نمونه‌گيری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب و به‌طور تصادفی در گروه‌های آزمايش و کنترل قرار گرفتند.گروه‌ها عبارت بودند از‌گروه آزمايشی اول(دانش‌آموزانی که بعد از ارزشيابی‌های تکوينی بازخورد کتبی دريافت می‌کردند)‌، گروه آزمايشی دوم (دانش‌آموزانی که بعد از ارزشيابی‌های تکوينی بازخورد کلامی دريافت می‌کردند) و گروه کنترل. ابزارهای پژوهش؛ پرسشنامه خودکارآمدی تحصيلی مورگان و جينکس، خودکارآمدی عمومی شرر و پرسشنامه راهبردهای يادگيری خودتنظيم پنتريچ بودند. گروه‌های آزمايشی هر کدام به مدت 10 هفته بعد از ارزشيابی‌های تکوينی بر اساس مدل بازخورد اصلاحی باتلر و وين(1995) بازخورد دريافت کردند. در طی اين دوره افراد گروه کنترل به روش سنّتی بازخورد دريافت کردند. يافته‌ها نشان داد که آموزش منجر به ارتقای بيش‌تر خودکارآمدی‌ و راهبردهای يادگيری خودتنظيم دانش‌آموزان گروه‌های آزمايش نسبت به گروه کنترل شده است. بنابراين، روش‌های ارائه بازخورد، اثربخش و آموزش‌پذير هستند و کارآمدی يادگيرندگان را در حوزه‌های انگيزشی و تحصيلی و بهره‌گيری بهتر از راهبردهای يادگيری خودتنظيم‌ ارتقا می‌دهد.

واژه‌های كليدي: بازخورد نوشتاري؛ بازخورد کلامي؛ ارزشيابی تکويني؛ خودکارآمدي؛ راهبردهای يادگيری خودتنظيم،