تأثیر استرس القایی بر میزان خطای حافظه فعال دیداری نسبت به محرک‌های هیجانی ـ غیرهیجانی

هدف اين پژوهش، بررسی اثر استرس بر ميزان خطای حافظه فعال ديداری محرک‌های هيجانی و غيرهيجانی بود. اين پژوهش از نوع آزمايشی با طرح پس‌آزمون ـ گروه کنترل بود. 60 دانشجو با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و براساس گمارش تصادفی در يکی ازگروههای آزمايش يا کنترل قرار گرفتند. فرايند القای استرس به کمک آزمون ارزيابی اجتماعی فشارزای آب سرد (SCPT) صورت پذيرفت و بلافاصله ميزان فشارادراک شده براساس يک مقياس 100 درجه‌ای اندازه‌گيری وشاخص‌های فيزيولوژيک آزمودنی ثبت گرديد. سپس ازآزمون (n-back) (کريشنر، 1958) برای ارزيابی حافظه فعال ديداری استفاده شد. در نهايت ميزان تلاش ذهنی در مقياسی ديگر (زيجلسترا، 1993) ثبت گرديد. شرکت‌کنندگان به شيوه درون‌گروهي مراحل فوق را تکميل کردند. داده‌ها با استفاده از آزمون t همبسته و تحليل واريانس دوراهه مختلط تحليل شد. براساس يافته‌ها، ميزان خطای حذف برای محرک‌های هيجانی بيشتر از محرک‌های غيرهيجانی و انتخاب اشتباه محرک‌های منفی (01/0P= ) بيشتر از انتخاب اشتباه محرک‌های مثبت (001/0P= ) بود. ميزان خطای حذف در مردان (10M=) بيشتر از زنان (23/9M=) بود. به نظر می‌رسد که عملکرد حافظه فعال ديداری تحت استرس به‌ويژه در محرک‌های منفی همانند حالت عادی نيست. به‌طور کلی، استرس با ايجاد اختلال در عملکرد حافظه فعال ديداری منجر به افزايش ميزان خطا در تکليف يادآوري محرک ارايه شده می‌گردد.