نقش رضایت زناشویی مادران در پیش‌بینی اضطراب و خودپندارۀ دختران نوجوان

هدف اين پژوهش بررسی نقش رضايت زناشويي مادران در پيش‌بينی خودپنداره و اضطراب دختران نوجوان آنان بود. اين پژوهش توصيفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری آن را همۀ دانش‌آموزان دختر پايۀ سوم مدارس راهنمايی شهر تهران در سال تحصيلی 91ـ1390 تشکيل می‌دادند. به شيوۀ نمونه‌گيری تصادفی خوشه‌ای، 144 نفر از دانش‌آموز دختر منطقۀ 4 آموزش و پرورش انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامۀ اضطراب (کتل، 1960) و پرسشنامه خودپنداره (راجرز، 1957) و پرسشنامۀ کوتاه مقياس رضايت زناشويی انريچ (اولسون، 1989) بود. تحليل داده‌ها با روش آماری همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون انجام شد. يافته‌های پژوهش نشان داد که رضايت زناشويی، ارتباطات، حل تعارض و تحريف آرمانی در مادران، اضطراب دختران را پيش‌بينی می‌کند (05/0>P). همچنين، رضايت زناشويی (01/0>P)، ارتباطات (05/0>P)، حل تعارض (05/0>P) و تحريف آرمانی (01/0>P) در مادران، می‌توانند خودپندارۀ دختران نوجوان را پيش‌بينی کنند افزون بر اين، زيرمقياس‌های رضايت زناشويی می‌توانند 25 درصد تغييرات در اضطراب و33 درصد تغييرات در خودپندارۀ دختران نوجوان را پيش‌بيني کنند (01/0>P). به‌طور کلی، نتايج پژوهش نشان داد که رضايت زناشويی مادران در پيش‌بينی اضطراب و خودپندارۀ دختران نوجوان نقش دارد.