مقایسۀ سندرم آشیانۀ خالی در والدین قبل و بعد از ترک منزل توسط فرزند(ان)

پژوهش حاضر با هدف مقايسه والدين از نظر نشانگان (سندرم) آشيانۀ خالی، قبل و بعد از اينکه فرزند(ان) خانه را ترک کنند، اجرا شد. اين پژوهش از نوع تحقيقات علی ـ مقايسه‌ای بود. جامعه آماری اين پژوهش کليه خانواده‌های شهر شيراز بود که حداقل يک فرزند آنها در سال 92ـ1391 خانه را ترک کرده بودند. نمونه‌ای به تعداد 75 خانواده شهری با روش نمونه‌گيري تصادفی ساده انتخاب شدند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از پرسشنامۀ احساس تنهايی (راسل، 1980) و پرسشنامۀ سلامت عمومی (گلدبرگ، 1972) جمع‌آوری گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون t گروههای وابسته و مستقل تحليل شد. نتايج نشان داد که ميزان اضطراب، افسردگی و احساس تنهايی والدين، پس از ترک خانه توسط فرزند(ان)، به شکل معناداری بيشتر بوده است (05/0≥P). همچنين، مادران پس از ترک خانه توسط فرزندان، اضطراب، افسردگي و احساس تنهايی بيشتری، نسبت به پدران داشته‌اند (05/0≥P). والدينی که تحصيلات بيشتری داشتند، اضطراب، افسردگی و احساس تنهايی کمتری را تجربه می‌کردند (05/0≥P). به طور کلی، رابطه مثبت معناداری بين تعداد فرزندانی که خانه را ترک می‌کنند و ميزان افسردگی، اضطراب، و احساس تنهايی در مادران وجود داشت (01/0 P<).