تأثیر آموزش مهارت‌های زندگی بر بهبود شاخص‌های روانی SCL-90 و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت

اين پژوهش با هدف بررسي تأثير آموزش مهارت‌های زندگی بر بهبود شاخص‌های روانی SCL-90 و کيفيت زندگی (QL) بيماران مبتلا به ديابت در شهر اصفهان، انجام شد. روش تحقيق نيمه‌آزمايشی و طرح آزمايش، پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری همۀ مراجعه‌کنندگان به درمانگاه تخصصي ديابت آريانا بود که براساس تمايل مراجعان به شرکت در کلاس‌هاي آموزشی مهارت زندگی، نمونه به‌صورت تصادفی از بين آنها انتخاب شد. براساس نظر پزشک در مورد تشخيص ديابت، نمونۀ نهايی شامل 70 تفر در دو گروه آزمايش (35=n) و گواه (35=n) گمارده شدند. ابزارهاي تحقيق شامل؛ 1ـ مقياس شاخص‌های روانی (SCL-90-R) و 2ـ پرسشنامۀ کيفيت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL-26)، بود. نتايج تحليل مانوا نشان داد که ميانگين گروه آزمايش در روان‌پريشی، ترس مرضی، اضطراب، افسردگی، وسواس، شکايات جسمانی و سلامت روانی (01/0P<) پايين‌تر و نيز رضايت جسمانی و روانی (05/0P<) به‌طور معنی‌داري بالاتر از گروه گواه بود. بنابراين آموزش مهارت‌های زندگی می‌تواند در ارتقاء سلامت روانی و کيفيت زندگی بيماران مبتلاء به ديابت، نقش مهمی داشته باشد.