تأثیر مؤلفه‌های شخصیت جامعه‌پسند و خودشیفتگی

هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير مؤلفه‌های شخصيت جامعه‌پسند، خودشيفتگی بر بهزيستی اجتماعی ساکنان شهر تهران بود. اين پژوهش از نوع همبستگی و جامعۀ آماری پژوهش حاضر همۀ زنان و مردان ساکن شهر تهران در سال 1392 بود، که از اين ميان 200 نفر (100 زن و 100 مرد) با روش نمونه‌گيری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامۀ بهزيستی اجتماعی کيز، (1998)، پرسشنامۀ شخصيت جامعه‌پسند پنر (2002) و پرسشنامه شخصيت خودشيفته راسکين و تری (1988) بودند. در تحليل داده‌ها از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيره استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد که شخصيت جامعه‌پسند و مؤلفه‌های آن با بهزيستی اجتماعی رابطۀ مثبت معنادار (01/0>P) و خودشيفتگی و مؤلفه‌های آن با بهزيستی اجتماعی رابطه منفی معنادار دارد (01/0>P). همچنين نتايج رگرسيون چندمتغيری نشان داد که شخصيت جامعه‌پسند و خودشيفته قادر به پيش‌بينی تقريباً 40درصد از واريانس بهزيستی اجتماعی هستند. به اين ترتيب 11 فرضيۀ پژوهش حاضر مورد تأييد قرار گرفت: شخصيت جامعه‌پسند، هم‌حسی جهت‌گيری شده، کمک‌رسانی، شخصيت خودشيفته، اقتدار، خودنمايی، برتری‌جويی، بهره‌کشی، محق بودن، خودبسندگی و خودبينی بر بهزيستی اجتماعی تأثير معناداری دارد (01/0>P). با توجه به نتايج پژوهش با کاهش خودشيفتگي در افراد و تقويت شخصيت جامعه‌پسند در آنها می‌توان به ارتقای بهزيستی اجتماعی آنها کمک کرد.