چکیده مقاله
اين پژوهش با هدف ارزيابی اثربخشی ترکيب مواجهه درمانی گروهی و آموزش مهارت‌های مقابله با استرس بر ميزان اضطراب اجتماعی دانشجويان صورت گرفت. روش پژوهش، آزمايشی از نوع نيمه‌تجربی (دو گروهی با پيش‌آزمون و پس‌آزمون) بود و جامعه آماری همۀ دانشجويان مشغول به تحصيل در سال 1391ـ1390 در دانشگاه پيام‌نور واحد رابر بودند. از ميان دانشجويان داوطلب، تعداد 60 نفر با اجرای پرسشنامه هراس اجتماعی (کانور،2000) و انجام مصاحبه بالينی ساختاريافته برای اضطراب اجتماعی براساس ملاک‌های تشخيصی راهنمای آماری تشخيصی اختلالات روانی (ويرايش چهارم) انتخاب شدند. سپس، تعداد 20 نفر از آنان به‌صورت تصادفی در دو گروه (آزمايش و گواه) قرار گرفتند. گروه آزمايش در ده جلسه 2ساعته مواجهه درمانی گروهی همراه با آموزش مهارت مقابله با استرس شرکت کردند، ولی گروه کنترل هيچ مداخله‌ای را دريافت نکردند. در پايان پس‌آزمون اجرا شد، و پس از دو ماه پيگيری انجام گرفت. داده‌ها با روش آماری تحليل کواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها تفاوت معناداری را در نمره‌‌های اضطراب اجتماعی دو گروه نشان داد (0001/0P≤) و ميانگين نمرات اضطراب اجتماعی گروه کنترل در مراحل پس‌آزمون و پيگيری بالاتر بود. نتايج اين پژوهش بر اثربخشی درمان‌های ترکيبی به شيوه گروهی (مواجهه درمانی و کنترل استرس) در درمان اختلال اضطراب اجتماعی تأکيد می‌کند.